Sino nga ba Ako?

Ni : Carlota B. Aguinaldo

“Ibigin mo ang Panginoon mong Diyos nang buong puso, nang

buong kaluluwa, at nang buong pag-iisip. Ito ang pinakamahalagang

utos.”

Ito ang mga katagang madalas namumutawi sa bibig ng aking ina

simula ng ako ay mamulat sa mga pangyayari sa mundong aking

ginagalawan. Isa raw ito sa mga utos ng Diyos at dapat lamang na itatak

ko ito sa aking puso at isipan. Pagsisimba tuwing araw ng Linggo,

pagdarasal ng salmo at rosaryo, pagbabasa at pakikinig ng salita ng

Diyos, pagdiriwang ng iba’t ibang kapistahan, pagtanggap sa Pitong

Sakramento, iwasan ang Pitong kasalanang nakamamatay, sundin ang

Sampung utos ng Diyos; ilan lamang iyan sa mga gawi, tradisyon at

kultura na itinuro sa akin ng aking ina upang tunay kong magampanan

ang aking tungkulin bilang isang Katoliko.

Mula sa inyong nabasa, hindi maikakaila na ako ay lumaki sa

isang relihiyosong pamilya. Ngunit sa kabila ng mga aralin at bilin na ito,

madalas pa rin akong magduda sa aking sariling pananampalataya.

Sino nga ba talaga ako at ako nga ba ang humubog sa sarili kong

paniniwala at pagkatao? Sa aking paglaki ay nanatili ang mga ito bilang

isang misteryo, mga tanong na madalas bumabagabag sa aking murang

isipan. Hanggang sa dumating ang araw na ako ay niyaya ng aking

kababata na sumali sa Koro ng aming munting kapilya. Noong una ay

hindi ako sumipot sa awdisyon dahil nahihiya ako at natatakot na

mahusgahan dahil hindi naman ako ganoong kagalingan pagdating sa

pag-awit. Naisipan din ng aking ina na kami ay mamamalagi muna sa

probinsya kaya naman naudlot ang aking plano. Naisip ko na marahil

hindi pa ito ang tamang panahon para ako ay sumali. Ngunit sadyang

mapaglaro ang tadhana. Sa aming pagdating sa lalawigan ng

Pampanga ay aming nadatnan ang pagdiriwang ng Mahal na Araw.

Hindi ko mapigilang mamangha sa aking mga nasaksihan at maantig sa

paraan ng pagpapakita ng pananampalataya ng bawat deboto. Noong

araw na iyon ay aking napagdesisyunan na gagamitin ko ang aking

talento sa pagkanta hindi para sa aking sariling interes, sa halip ay

gagamitin ko itong instrumento sa paglilingkod sa Panginoon. Ito sa

tingin ko ang naging unang hakbang ko sa pagiging tunay na

Kristiyanong Katoliko.

Ngayon ay isa na akong mang-aawit sa aming Parokya. Ginagawa

ko pa rin ang mga bilin ng aking ina at tanda ko pa rin ang mga aral na

itinuro niya. Nagdarasal pa rin kami nang sama-sama. Nagdiriwang ng

iba’t ibang selebrasyon at sumusunod sa mga nakasanayang tradisyon.

Ang tanging nagbago ay ang aking pananaw at lalim ng aking

pananampalataya. Hindi man nasagot ang lahat ng aking mga

katanungan, naniniwala naman ako na balang araw ay mauunawaan ko

rin ang bagay na ito. Kailangan ko lamang na magkaroon ng tiwala sa

aking sarili at pananampalataya sa Diyos. Ngayon, ako ay nasa proseso

na ng pagsasagot sa pinakamahalagang tanong sa buhay sa aking

buhay: Sino nga ba ako?

Ako si Carlota B. Aguinaldo. Ako ay isang babae, anak, kapatid,

kabataan, kaibigan, lingkod ng simbahan, at Katolikong iniibig ang

Panginoon Diyos nang buong puso, nang buong kaluluwa at nang

buong pag-iisip.

1.Paano mo isusulat kung ibabalangkas mo ang ilan sa mga gawi at tradisyon na kanyang inilahad sa impormasyon ng kanyang seleksyon?